"Δεν χρειάζεται να τρέξεις πολλές ώρες, καλύτερα να ξεκουραστείς!". Η Νάνσυ είχε δίκιο. Δεν βρισκόμουν αυτή τη φορά σε μια ακόμη φωτογραφική αποστολή. Κι έτσι, στην πανέμορφη Σκύρο δεν φωτογράφισα όπως θα ήθελα υπό άλλες συνθήκες. Δεν βγήκα με σκοπό τη φωτογραφία, παρά μόνο 2 απογεύματα όλα κι όλα. Ή ίσως τρία. Όμως φρόντισα να μην προχωρήσω στην τύχη! Στήθηκα σε κορυφές που είχα βρεί στους (χάρτινες) χάρτες που κουβαλώ. Αυτούς με την μεγάλη κλίμακα. Διάβασα το φως στα κρυφά, κάθε φορά που κοιτούσα ψηλά, ώστε να ορίσω τις λίγες μυστικές συναντήσεις μαζί του. Να μου πει πως θα φωτίσει. Να του πω που θα σταθώ. Να λοιπόν είκοσι φευγαλέες ματιές που κράτησα. Όσες πρόλαβα. Λίγες. Με μια υπόσχεση να βρεθώ ξανά εκεί...
↧